Hoe is de viool op je pad gekomen?

Ik kom uit een heel muzikaal nest. Aan mijn vaders kant is iedereen professioneel muzikant. Dus het was eigenlijk heel normaal dat ik een instrument ging kiezen. Ik weet nog dat ik onder de piano lag bij mijn vader en dat iemand viool aan het spelen was met papa en dat ik dacht: ja, ik wil viool spelen. Tegelijkertijd deed ik ook ballet op heel hoog niveau. Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt om in de muziek verder te gaan, en daar ben ik altijd bij gebleven.

Als je geen musicus was geworden, wat dan wel?  

Ik denk dat ik in de zorg terecht was gekomen. Ik zie mezelf wel als verpleegster. Ik studeerde vroeger mijn toonladders terwijl ik operaties keek op televisie. De medische wereld heeft mij altijd getrokken.

Hoe ziet je studeerruimte eruit?

Onze vrijstaande garage is een studeerruimte geworden, met een volledig glazen wand die uitzicht heeft op de tuin. Echt een prachtige oase, waar we met heel veel plezier studeren. Waar we ook niemand storen: geen buren, geen baby...

Wat maakt een concert tot een topconcert?

De chef-dirigent heeft daar een heel grote rol in: als hij iedereen op dezelfde golflengte kan krijgen, dan gebeurt er iets op het podium, wat het publiek ook ervaart. Als je die interactie voelt, is musicus zijn de mooiste job die er is.

Als je zoveel muziek speelt, kan het je dan nog raken?

Ja, daar ben ik absoluut van overtuigd. Iemand die er professioneel mee bezig is, hoort natuurlijk veel sneller of het echt goed gespeeld is of dat erover nagedacht is. Is er een link met de partituur? Is het wat de componist bedoeld had, met een eigen inbreng? Maar als dat goed zit én er persoonlijkheid naar boven komt drijven, dan raakt dat me. Op de dag dat muziek mij niet meer raakt, denk ik dat ik er mee moet stoppen.

Wat is écht kenmerkend voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest?

Risico durven nemen. Er echt voor gaan. Als we er zin in hebben, er echt voor gaan. Nooit op safe spelen. Dat is voor mij het Rotterdams Philharmonisch orkest.