Hoe is de viool op je pad gekomen?
Ik ben opgegroeid in een muzikaal gezin: allebei mijn ouders zijn beroepsmuzikant. Er is altijd muziek geweest om mij heen. Als mijn moeder lesgaf, kroop ik onder de piano. Zo kreeg ik alles al jong in mijn systeem. Ik was drie jaar toen ik viool begon te spelen. Vanaf dat moment stond voor mij vast wat ik zou gaan doen in mijn leven. Ik hoefde niet nog van alles te ontdekken, ik was gewoon violiste. Dat wist ik al heel jong.

Is er iets wat je hebt moeten opgeven voor je leven in de muziek?
Muziek komt altijd op de eerste plaats. Als ik nog niet gestudeerd heb, voel ik me daar schuldig over. En heb ik ’s avonds een concert, dan ben ik daar de hele dag mee bezig. Ik doe nog wel wat nuttigs, maar lekker gaan genieten van een uitje vind ik dan heel lastig. Ik vind pas rust in mijn hoofd voor andere dingen als ik mijn vioolgerelateerde activiteiten af heb.

Hoe ziet je studeerruimte eruit?
Ik heb jarenlang aan de keukentafel gestudeerd. Ik heb vier kinderen, er was niet zoveel ruimte voor mezelf. Soms studeerde ik gewoon tussen de spelende kinderen in. Tegenwoordig heb ik een kamer boven waar ik kan studeren. Daar hangen een paar mooie schilderijen, maar er staan ook een roeimachine, een strijkplank en een trampoline.

Wat maakt een dag voor jou een goede dag?
Ik denk dat het belangrijk is om elke dag iets met passie te doen. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn, als je het maar met liefde doet. Lekker koken, maar dan wel met inspiratie: iets van jezelf erin leggen. Een brief schrijven die je lang hebt uitgesteld omdat je het moeilijk vond. Een mooi concert geven, een klusje doen, een wandeling maken: het kan van alles zijn. Het gaat erom dat je iets moois creëert, iets waar je waarde aan hecht.

Wat maakt een concert tot een topconcert?
Als je ziet dat iemand in de zaal geraakt is.

Wat is écht kenmerkend voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest?
Iemand heeft ooit tegen mij gezegd: als je in het Concertgebouw speelt, rij je in een Rolls Royce en als je in Rotterdam speelt, rij je in een Ferrari. Ik vind het heel kenmerkend voor het orkest dat het een gedeelde artistieke verantwoordelijkheid draagt. Iedereen geeft zijn alles om het onderste uit de kan te halen. We nemen muzikale risico’s, we zijn heel snel in het schakelen en we kunnen eigenlijk alles. We zijn heel veelzijdig.