Was er een moment dat je wist dat je van muziek je beroep zou gaan maken?

Nou, helemaal niet. Ik ben begonnen met scheikunde studeren en dat was het niet, want ik was uitgeloot voor een andere studie. Na drie maanden dacht ik: het is goed, ik ga lekker een beetje wat meer altviool spelen. Goede amateur-altviolisten zijn altijd nodig. Ik moest wel een doel hebben, dus ging ik voorspelen voor het conservatorium. En toen werd ik aangenomen. Ik ben het gewoon gaan proberen en van lieverlee ben ik hier in het orkest terechtgekomen.

Wat is er zo mooi aan jouw instrument?

Ik kan mezelf goed vereenzelvigen met de klank die ik maak omdat het in mijn stembereik ligt. Ik kan net niet de lage C, mijn laagste noot op de altviool, zingen, maar naar de hoogte toe kom ik een heel eind. Daarbij komt dat de altviool door zijn formaat eigenlijk iets te klein is ten opzichte van de toonhoogte die hij heeft. Daardoor krijg je een slappere snaarspanning en dat geeft een wat mildere klank. En dan krijg je een wat melancholieke klank en dat is waarom ik bij die altviool ben blijven hangen. Het is een minder doordringende toon dus aangenamer om naar te luisteren, vind ik. Wat niet wegneemt dat ik enorm kan genieten van een viool- of celloconcert, maar de altviool heeft iets heel warms en knus.

Wat maakt een concert tot een topconcert?

Dat de vlam in de pan slaat, gebeurt heel af en toe bij een dirigent. Je ziet het misschien niet eens aankomen, maar dat ontstaat op het podium. Het fijnste is dan als een dirigent het ook voelt en het kan laten gebeuren. Want ik heb ook wel meegemaakt dat een dirigent het dan ging tegenhouden omdat het niet was wat hij wilde. Dat is heel desastreus. Maar als de vlam in de pan slaat en het kan... Dan denk ik bijvoorbeeld aan Simon Rattle, de Symphonie fantastique, het was geweldig. Je merkt dan ook aan het einde dat behalve dat wij het op het podium het heel fijn vonden, het publiek ook echt helemaal uit z'n dak ging met het applaus. Daar word je echt heel gelukkig van, dat zijn topmomenten.

Een dag niet ge… is een dag niet geleefd. Wat zou je op de puntjes zetten?

Een dag niet gelachen natuurlijk, maar dat zullen velen zeggen. Ik denk eigenlijk bij elke dag: nou, het is goed of fijn dat hij er geweest is. De ene dag heeft een gouden randje en de andere misschien een zwarte. Maar ook de dagen met de zwarte randjes moeten er zijn om de gouden dagen tot bloei te laten komen en om te realiseren dat het gouden dagen zijn.