Is er een moment geweest dat je bewust voor een carrière als musicus hebt gekozen?

Ja, zeker. Viool vraagt – zoals natuurlijk ieder instrument - heel veel discipline. Toen ik negen was, vond ik het niet leuk meer. Waarop mijn moeder zei: dan stop je toch gewoon? Toch wilde ik dat niet. Dat was het moment waarop ik had kunnen stoppen, maar het niet deed. Ik ben doorgegaan. Pas op mijn zestiende wist ik dat ik serieus in de muziek door wilde gaan.

Ben je in de loop van de jaren minder gaan studeren, of juist meer?

In mijn conservatoriumtijd was het vooral uren maken. Achteraf blijkt het echt nodig te zijn geweest om zoveel te studeren. Inmiddels kan ik veel geconcentreerder studeren en krijg ik in minder tijd meer voor elkaar. Misschien is het de ervaring die dan ook meehelpt. Ik ben zeker minder gaan studeren.

Heb je een ritueel voordat je het podium op gaat?

Nee, niet echt. Het verschilt. Soms vind ik een gesprekje met een collega fijn, en soms moet ik juist even rust hebben. Ik heb geen vaste routine. Als het kan, ga ik heel even liggen. Dat is enkel wanneer ik een rustige plek kan vinden. Even je lichaam op nul. Maar dat lukt ook niet altijd.

Als je zoveel muziek speelt, kan het je dan nog raken?

Absoluut! Het gevaar is dat het routine kan worden omdat het je beroep is. Daar moet je echt mee uitkijken, want dat is dodelijk. Juist de momenten waarop het je raakt, zijn de mooiste. Dan denk ik: yes, daar doe ik het voor.