Is er een moment geweest dat je bewust voor een carrière als musicus hebt gekozen?
Op het moment dat ik een baan kreeg, dacht ik: nu heb ik mijn plekje veroverd en hier blijf ik gewoon lekker. Vreemd genoeg.

Als je zoveel muziek speelt, kan het je dan nog raken?
Absoluut, iedere keer weer. Dat is het gekke van muziek. Als je eventjes niet hebt gespeeld, na de zomervakantie bijvoorbeeld, en je begint weer met bijvoorbeeld een Mahler-symfonie. Dat kan zo mooi zijn. Het gebeurt echt op het moment. Je wordt zelf ook geraakt, telkens opnieuw.

Wat is er zo mooi aan jouw instrument?
Dat ik pas de derde violist ben die erop speelt terwijl het al zo’n honderdvijftig jaar oud is. Dat betekent dat het instrument heel lang bij de vorige bespelers is geweest. Ik sta daarmee dus in een geschiedenis. Dat vind ik echt heel mooi.

Ben je in de loop van de jaren minder gaan studeren, of juist meer? 
Ik ben niet minder gaan studeren. Ik ben beter gaan studeren. Ik heb het gevoel dat ik steeds beter begrijp wat er nodig is om het echt goed te doen. Zeker niet minder, misschien wel meer.

Heb je een ritueel voordat je het podium op gaat?
Nee, maar ik vind het wel fijn om niet te laat te eten voordat ik naar de Doelen fiets voor een concert. Dan heb ik even de tijd tussen het eten en het thuis wegfietsen. Die tijd gebruik ik om tot mezelf te komen. Als je ‘s avonds een concert hebt, haal je overdag sowieso geen hele wilde dingen uit. Je bent er eigenlijk al de hele dag bezig met dat je ‘s avonds op het podium gaat zitten.