Wat maakt een concert tot een topconcert?

Het moet ertoe doen. Op het moment dat je een concert geeft, zoek je naar een ervaring. Van jezelf en degene die dat optreden beoordeelt of daar deel van is vanaf de publieke tribune. Wat je, vanuit de sensitiviteit die je als podiumartiest hebt, probeert, is te beoordelen of dat concert er op dat moment er had moeten zijn. Of het onontkoombaar was.

Als een concert gespeeld wordt omdat het in het schema staat of omdat er in het programmaboekje staat dat het gespeeld moet worden, dan vind ik het zelf vermoeiend en niet inspirerend. Maar als je het speelt alsof op dát moment die muziek moet klinken: dat is het moment dat je niet wil missen. Want dat is namelijk het beroep dat we hebben, we maken momenten. Het is voor mij echt ontzettend belangrijk dat je dat weet te creëren. De onontkoombaarheid van dat moment, dat een uur, anderhalf uur concert heet. Dat streef ik altijd na - en dat lukt heel vaak ook niet.

Hoe voel je de band met het publiek tijdens het concert?

Die voel ik heel sterk, ook al uit ik het fysiek niet. Ik voel heel sterk. Ik let heel erg op het publiek als ik speel. Als iemand zijn benen over elkaar doet of kucht, sla ik dat meteen op. Want als iemand kucht, is hij op dat moment in staat is om zijn lichaam te laten kuchen. Ik ben ervan overtuigd dat als ik heel mooi speel, hij niet kucht. Omdat hij zo betrokken is bij wat ik doe, dat hij niet eens op het idee komt en die impuls niet voelt. 

Wie of wat inspireert jou?

Ik hou ontzettend van het spel van Yo-Yo Ma, een Chinees-Amerikaanse cellist. Ik heb een plaat van Bill Evans die ik fantastisch vind. En ik kreeg van mijn vrouw een plaat van Ibrahim Maalouf, een trompettist uit Beiroet, ook echt fantastisch. Als ik Michael Jackson hoor, ben ik ook altijd echt diep onder de indruk van hoe ongelooflijk die muziek in elkaar zit en wat daar voor een soort beweging in zit. Ik kan van alles beluisteren en luister naar de gekste dingen.