Hoe krijg jij een muziekstuk in je vingers?

We hoeven het niet uit ons hoofd te leren. We hebben de bladmuziek voor onze neus op de lessenaar staan. Dat scheelt heel veel natuurlijk. Meestal begin ik gewoon bij de lastige passages. Ik bekijk de partituur, de bladmuziek, van de eerste vioolpartij die ik krijg en dan zie ik in één oogopslag waar ik op moet studeren en wat wel goed komt. Het is routine en ervaring. Sommige stukken komen terug en dan weet je ook dat het wel snor zit.

Als je zoveel muziek speelt, kan het je dan nog raken?

Zeker, het blijven momentopnames die je in je wezen raken, of niet. Dat brengt altijd een stuk heling voor mij. Het heeft altijd met emoties te maken en die komen en gaan. Emoties blijven in beweging; in dat opzicht blijft het altijd stromen.

Studeer je in de hotelkamer als jullie op tournee zijn?

Het kan voorkomen dat ik dat nodig heb. Dan gebruiken we meestal een demper. Daar zijn ook speciale afspraken over tijdens een tournee: vanaf wanneer je wel en niet mag studeren. Zodat mensen om je heen, collega’s en andere hotelgasten, hun rust kunnen pakken.

Wat is écht kenmerkend voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest?

De drive. Het lijkt alsof er een soort knop omgaat op het moment dat wij op het podium zitten met dirigent. Tijdens het dirigentenconcours zeiden de juryleden ook dat wij onze eigen, autonome klank, onze manier van spelen, niet direct verliezen bij de verschillende dirigenten. Ik dacht in eerste instantie dat dit positiefs was, maar het kan ook iets negatiefs zijn. Het is natuurlijk een hele kunst als orkest om toch te geven wat een dirigent vraagt, voorbij onze gewoontes. In dat opzicht zijn alle mensen gewoontedieren. Je kunt zeggen: wij spelen nou eenmaal zo. Maar het blijft een uitdaging om vanuit je gewoontes toch ook andere dingen te doen.