Hoe is de trombone op je pad gekomen?

Eigenlijk was trombone niet mijn eerste keus. Ik ben met trompet begonnen nadat ik de fanfare bij ons in het dorp op straat had zien lopen, maar toen ik een beugel kreeg moest ik overschakelen op een groter mondstuk. Ik ben vervolgens eufonium, een soort kleine tuba, gaan spelen. Maar toen er te weinig trombones in de fanfare waren, vroeg de dirigent of ik trombone wilde gaan spelen. Dat wilde ik eerst niet, maar uiteindelijk vond ik het superleuk. En sindsdien, vanaf mijn elfde of twaalfde, is dat mijn instrument.

Wist je toen al dat je van muziek je beroep zou gaan maken?

Ja, misschien in mijn achterhoofd al wel, al hoorde ik vaak dat er niets mee te verdienen viel. Toen ik een jaar of vijftien, zestien was en ik meer muziek ging maken, kreeg ik echter steeds vaker die vraag van mensen. Zo begreep ik dat ik volgens mij wel meer kon dan gemiddeld. En toen kwam langzamerhand de twijfel: misschien wil ik toch doen wat ik het leukst vind en naar het conservatorium. Ik wilde gewoon muziek maken en het liefst met mensen die net zo gek waren als ik. Die kwam ik wel tegen op het conservatorium. Daar is mijn (muzikale) leven echt begonnen, zeg ik achteraf wel eens. De tijd daarvoor was de aanloop naar het leven in de muziek.

Wat is er zo mooi aan jouw instrument? 

Dat we soms een moment hebben om te shinen. Een heel stuk leidt naar ons moment toe. Soms heb je een half uur muziek, en dan komt het mooiste moment: dan komen wij in actie. Collega's zijn er weleens jaloers op.  Dan hebben we misschien maar een minuut gespeeld - wel de mooiste minuut van het stuk – en dan laat de dirigent ons staan bij het applaus. Dat is natuurlijk heel zuur voor de mensen die het hele stuk door veel noten hebben gespeeld. Daar zitten we dan met elkaar over te geinen. Maar dat is wel het mooiste: dat het moment dat wij moeten spelen soms ook hét moment van het stuk is. Daar kan ik veel voldoening uit halen.