
Ronald Ent
Slagwerk
She loves you van The Beatles, daar rende ik mijn kamer voor uit om mee te gaan dansen. Die muziek heeft iets metafysisch.
Wat doe je om je leven als beroepsmusicus fysiek en mentaal vol te houden?
Ik ben in 2015 gewoon begonnen met een dagelijkse serie oefeningen thuis. Rek- en stretchoefeningen, een aantal met gewichten. Ik merkte het bij iets simpels als m'n sokken aantrekken: shit, ik word stijf. Toen ben ik begonnen met een aantal oefeningen en al snel was het een hele serie geworden. Als je het volhoudt, word je sterker. En het helpt ook voor de spirit, om het gedaan te hebben. En daarna een koude douche. Even doorbijten, even naar Wim Hof luisteren. Adem in. Aan die kraan en na drie seconden merk je dat je kunt blijven staan.
Heb je wel eens een ijsbad geprobeerd?
Niet met ijs, maar wel in de sauna, in een ijskamer. Dan ligt er ijs op de grond en dan is dat water één of twee graden of zo. Echt in ijs ben ik nog niet geweest, maar ik weet zeker dat ik het kan. Op een gegeven moment was ik over een bepaalde grens heen en ging mijn lichaam erom vragen. Want je hebt er heel vaak geen zin in. Maar als ik dreig het niet te gaan doen, dan laat mijn lichaam wel voelen dat het nodig is. Ik vind dat fijn. Het lichaam sleept je erbij.
Luister je nog veel nieuwe muziek?
Zoals ik vroeger als jongen pop van de radio bijhield dat niet meer. Dat is op een gegeven ogenblik, ja dat klinkt misschien oubollig, ik ben 60, dus ik ben geboren in de tijd van The Beatles. Daar rende ik mijn kamertje voor uit, zonder dat ik wist wat het was. Maar she loves you, daar rende ik van mijn kamertje de woonkamer in om daarop te gaan meedansen. Die muziek heeft iets metafysisch. Als dat het met een kind doet, dan trilt het. Dan is het in staat om de resonantie van een kind op te wekken.
Wat is écht kenmerkend voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest?
Het is gewoon hard werken. De stad steunt ons geweldig, maar het Rijk niet, terwijl wij een internationaal toporkest zijn. We speelden een jaar of wat geleden in Chicago. In een recensie naderhand vroeg de journalist zich af wanneer hij voor het laatst zó'n concert had gehoord in die zaal. Terwijl het wereldberoemde Chicago Symfony Orchestra daar normaal zit! Die spelen dus kennelijk niet zoals wij. Nou, dat is Rotterdam. Door de Rijksoverheid niet echt op waarde geschat. Geen woorden maar daden. En dat zit er echt in. Geen pretenties, maar ondertussen spelen wij de sterren van de hemel.