Als ik alleen ga, kan ik mezelf laten gaan
Sommige concerten blijven je voor altijd bij. In deze nieuwe rubriek portretteert Karen van Gilst bezoekers met een bijzondere herinnering aan een optreden van ons orkest. Voor Franki Dodwell is dat de keer dat ze Martha Argerich hoorde soleren in het Derde pianoconcert van Bartók.
Mijn eerste ervaring met klassieke muziek was toen ik op het conservatorium zat. Ik studeerde jazz maar een van mijn beste vrienden was een klassiek pianist. Via hem ontdekte ik Russische muziek, zoals Rachmaninoff. Dat is wat de liefde voor klassieke muziek in mij echt aanwakkerde: Russische klassieke muziek.
Het groeide heel langzaam. Toen ik van het conservatorium kwam, raakte ik geobsedeerd door renaissancemuziek. En koormuziek en zo. Ik dacht: hoe schrijf je dit op? Hoe werkt dit? Ik begon ervan te genieten en ontdekte allerlei verschillende soorten klassieke muziek. Nu ben ik zelf componist.
Muziek, en zeker klassieke muziek, betekent alles voor me. Ik kan er niet aan ontsnappen. Maar weet je, ik vind het geweldig. En gelukkig kan ik het delen met mijn vrienden. Met één van hen in het bijzonder bezoek ik veel klassieke concerten. Zij heeft nog niet zoveel kennis als ik, maar ontdekt steeds meer. Ik stuur haar regelmatig muziek die ik mooi vind en waarvan ik denk dat zij het ook kan waarderen.
Niet lang geleden waren we bij Wagners Tristan en Isolde. Zij had gezien dat het zou worden uitgevoerd en vroeg me of ik mee wilde. Ik antwoordde: ‘Nee, ik ga die avond lekker op de bank liggen en tv-kijken, denk ik… Já! Ik ga mee, natúúrlijk ga ik mee!’ Het is een van de prachtigste stukken ooit als je het mij vraagt.
Maar hét concert wat ik niet had willen missen was absoluut het Rotterdams Philharmonisch Orkest met Martha Argerich. Op Spotify kom ik waarschijnlijk ieder jaar voor in haar top 2% van luisteraars. Maar ik had nooit gedacht dat ik haar ooit live zou horen spelen. Ik houd zo van haar. In eerste instantie waren het haar ongelofelijke interpretaties die me aantrokken. Maar ze is ook echt een speed demon. Ze valt alles aan met zo’n passie en kracht, het is bijna eng. Op een goede manier dan. Ze speelt meer dan gepassioneerd, zelfs op de meest stille momenten. En, geen onbelangrijk detail, ze houdt van octaven. Net als ik.
Ze speelde Bartók. Ook een van mijn favorieten. Daarom ben ik bewust alleen naar dit concert gegaan. Dat is altijd een totaal andere ervaring. Op die manier hoef ik me niet af te vragen of degene met wie ik het concert bezoek wel aan het genieten is, of dat die het wel mooi vindt. Als ik alleen ga, kan ik mezelf laten gaan.
Als ik Martha Argerich ooit eens mag ontmoeten wil ik haar graag vragen naar het proces dat zij doorloopt. Ik wil weten hoe ze het verhaal van ieder nieuw stuk onderzoekt en probeert te begrijpen. Ook ben ik benieuwd hoe dat verhaal zich in de loop van de tijd ontwikkelt. Van het moment dat ze voor het eerst aan een stuk begint te werken tot wat het wordt na jaren spelen.
Ik zit op 27 november in ieder geval in de Doelen. Dan speelt ze weer met het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Schumann.
Tekst en foto: Karen van Gilst
Doe ook uw verhaal! Wilt u ook uw herinnering delen in deze rubriek? Dan nodigen we u van harte uit om het aanmeldformulier in te vullen. Daar vindt u ook meer info. Als uw herinnering wordt uitgekozen, wordt van u ook zo'n mooie foto gemaakt.
